In het huis van Karin Bloem in Den Haag komen aan het einde van de dag zes vrouwen bij elkaar om te vertellen over hun reis naar India een maand daarvoor. Een van hen heeft een fotoboek bij zich met foto’s uit hun studententijd. De vrouwen drommen enthousiast om de foto’s heen en halen herinneringen op aan hun tijd in Leiden. Karin: “Al die bolle toeten van ons”. Stan de Klerk- Waller roept ook enthousiast: “Super zeg al die foto’s, heel gaaf dat boek.” We gaan aan de grote tafel zitten en meteen komen alle verhalen los.
Van 9 naar 20 huisgenoten
Karin begint bij het begin: “Toen ik terug was in Nederland waren veel huisgenoten meteen enthousiast. Ik dacht ‘als er zes vrouwen mee gaan, dan zou dat ontzettend gezellig zijn’. Maar steeds meer vrouwen meldden zich aan. Op een gegeven moment waren we met 16 en toen zei ik: ‘We zijn wel Jan 17/18, dus wie wordt nummer 17 en wie wordt nummer 18?” Kika Notten-Van Manen vertelt over haar besluit om mee te gaan: Het werden er steeds meer en op een gegeven moment krijg je het idee ‘als ik niet mee ga, dan ga ik zoiets bijzonders missen’. Uiteindelijk gingen we met 20 oud-huisgenootjes op reis naar India!” Stan: “Het is grappig, maar het voelde helemaal niet als zo’n grote groep.” Karin: “Op het moment dat het serieus werd hebben we een lustrumcommissie opgericht met Stan en Silvia de Ronde Bresser-Oostwegel. ” De reis die werd gepland en bracht hen in negen dagen in Delhi, Varanasi, Agra, Ranthambore Park, Jaipur en Samode.
Jan 18 eind jaren ‘70
Stan vertelt verder: “De reis was ontzettend goed geregeld door Bloem. Daarnaast voelde het ook echt heel vertrouwd om met z’n allen op reis te gaan doordat je met iedereen hebt gewoond.” “Er was ook helemaal geen ruzie”, valt Carmen Völker-Teixeira de Mattos bij. “Maar ik kan me ook geen irritaties meer voor de geest halen uit de periode dat wij nog op Jan 18 woonden”, mijmert Stan. Karin: “wij waren in ons huis een beetje jongensachtig qua eerlijkheid en openheid. Dat was wel kenmerkend van ons huis en dat hebben wij nog steeds.” Maar was er dan niets veranderd in vergelijking tot vroeger? Carmen, de jongste van de huisgenoten zegt: “Ik vond het tijdens de reis toch wel anders dan vroeger. Vonden jullie dat niet? Je hebt niet meer die hiërarchie en iedereen heeft inmiddels toch wel wat meegemaakt.” Silvia zegt lachend: “Ze hoefde als jongste dus geen vuilniszakken meer buiten te zetten.” Karlijn de Mol van Otterloo-Farwerck: “Er was inderdaad een ontzettend relaxte sfeer. Toen wij nog op Jan 18 woonden was dat ook zo”.
De huisquiz…
Tijdens de reis bleek dat de dames dat studentikoze nog niet verleerd waren. “Kika en ik hadden samen een huisquiz gemaakt, die gepland stond halverwege de week”, vertelt Karlijn. Karin legt de context uit: “De eerste vier dagen hadden we een heel intensief programma en waren de nachten kort. Dus dag vijf was er pas tijd voor de quiz”. Karlijn: “Ik was bang dat de vijfde avond alle anekdotes uit onze studententijd al aan de orde waren gekomen. Maar er werd vooral enorm bijgepraat over wat er gaande was dus eigenlijk nog helemaal niet over vroeger. Gelukkig!”
De quiz vond uiteindelijk plaats in het tijgerpark. Toen alle andere gasten al op één oor lagen, in voorbereiding op de safari de volgende ochtend, kwamen voor Jan 18 alle verhalen boven en begon de avond pas….
De kapstok van de reis
“Je dreef op een soort high”, vertelt Silvia. Carmen: “We hebben ook zó de slappe lach gehad. Een aantal keer biggelden de tranen over mijn wangen van het lachen.” Karlijn: “Ik kreeg er zelfs spierpijn van in mijn kaken.” Het hoogtepunt was voor allemaal, hoe cliché ook, ‘dat we het zo leuk vonden met elkaar’. Stan: “Alles is wel aan bod geweest. Soms zat je vijf uur naast iemand in de bus en dan kwam je echt in een diep gesprek terecht. Door het reizen en doordat je telkens met iemand anders op een kamer sliep, hadden we relatief veel tijd om écht met elkaar bij te kletsen.” Kika: “We kennen elkaar goed genoeg en de basis is zo solide.” Stan haakt hier nog op in: “Je weet dat je elkaar kunt vertrouwen en je bent dus ook heel open naar elkaar. We hebben natuurlijk vroeger zo veel met elkaar meegemaakt”. Silvia: “Wat ik me goed herinner is dat ik even iets in mijn hotelkamer aan het pakken was en ik uit een aangrenzende kamer geluiden hoorde die ik al zo lang niet had gehoord! Dat waren geluiden die heel veilig en vertrouwd aanvoelden. Dat vond ik erg bijzonder.” Karlijn: “Ik denk toch dat we het allemaal niet zo intens hadden beleefd als we bijvoorbeeld naar Maastricht waren gegaan. De reis was de kapstok waarop dit gebouwd kon worden.”
Wat maakte de reis zo bijzonder?
Silvia: ”Op zich was het natuurlijk al heel bijzonder om na al die jaren met zo veel oud huisgenoten bij elkaar te zijn en zo’n reis te maken”. “Qua cultuur en historie was Varanasi een hoogtepunt voor vrijwel allemaal” vult Stan aan: “Met name omdat je India meteen werd ingesleurd”. “En natuurlijk de Taj Mahal” oppert Karlijn. “Ik dacht die ken ik wel want je hebt er al zoveel foto’s van gezien, maar als dat immense witte mausoleum uit het niets opdoemt, dan weet je werkelijk niet wat je ziet”. Hoe bijzonder om dit met elkaar te delen. “En we waren blij dat we de tempels in Sarnath hebben gezien” zegt Carmen. “Daar was eigenlijk de oorsprong van het Bhudhisme. Dus dat weer een hele spirituele plek” en “hier konden onze yogaliefhebbers even hun positie even innemen” vult Kika lachend aan. “We hebben natuurlijk allerlei forten en paleizen in Jaipur gezien. De luxe, rijkdom en overvloed was ongekend”. De laatste nacht sliepen we ook in een paleis van een Maharadja. Daar hadden we ons laatste diner in een privézaal aan een prachtige lange tafel met zilveren, kandelaars, kroonluchters en tierlantijnen. Het leek wel een sprookje uit duizend-en-één-nacht”.
No place like home
Een ander hoogtepunt voor de vrouwen waren de verhalen van hun reisgids Addy. Silvia: “De allerlaatste avond reden we na het eten naar het vliegtuig met onze bus. Marlisa vroeg toen aan Addy om een laatste verhaal”. Carmen: “Hij kwam met een verhaal dat hij ‘In search of the truth’ noemde.” Karin: “Het ging als volgt: ‘Er was eens… een groep vrouwen. Ze gingen naar Varanasi en naar Jaipur op zoek naar de waarheid. Ze hielden nachtenlang hotelgasten in het tijgerpark wakker, zagen de tijger niet, maar de tijger hield hen in de gaten. En zelfs in het privé paleis van de maharadja vonden ze hun geluk niet. Aan het einde van de reis keerden zij terug naar hun eigen land en vonden de waarheid: there’s no place like home. ” Voor de dames was dit natuurlijk Jan 18.
Ben je geïnspireerd geraakt door de lustrumreis van Jan 18? Neem dan contact op met Karin Bloem, eigenaar van Wild Times. Naast tailor-made safari´s en reizen in Afrika, India en Myanmar organiseert Wild Times ook Lustrumreizen voor jaarclubs, disputen en verenigingen.
T: 070-2153250 – E:info@wildtimessafaris.com – www.wildtimessafaris.nl